Sahitya Chorcha

তুমি কান্দিছা, কান্দা চকুপানী শেষ নোহোৱালৈকে কান্দিয়েই থাকে। তুমি এদিন কৈছিলা নহয় মোৰ সুখৰো, দুখৰো আধা ভাগ তোমি লবা বুলি, লবাই কিয়নো, তুমি যে মোৰ অৰ্ধাঙ্গিণী। সেয়ে এতিয়া, কান্দি থাকা, পুত্ৰৰ মায়ামোহৰ কথা পাহৰিব নোৱাৰি বৃদ্ধাশ্ৰমত এতিয়া ভালদৰে থাকা। আমাৰ দৰে মানুহবোৰ পুত্ৰৰ বাবে এতিয়া আৱৰ্জনা হৈ পৰিছো আৰু জাৱৰক যেনেকৈ ডাষ্টবিনত পেলাই থয় ঠিক একেদৰেই আমকো আজি আমাৰ মৰমৰ পুত্ৰই পেলাই থৈ গল বৃদ্ধাশ্ৰমত। আমাৰ মনবোৰ বৰ সহজ সৰল আছিল ও আমি আগতেই এটা বৰ ডাঙৰ ভুল কৰি পেলাইছো। সেই তেতিয়া

মৰম এক সাংঘাতিক শব্দ যাৰ অৰ্থ আৰু সাংঘাতিক৷ মৰমক নকৰি ভাগ লওঁ এক কৰি৷ কিন্তু মোক যে কৰে আনে পাৰ্থক্যৰ পাহাৰৰ ইপাৰ সিপাৰ৷ এখন নদীত পানী বোৰ চোন একে নোৱাৰো জানো আমি সেই মৰবোৰো কৰিব একে৷ নদীৰ পানীবোৰ বৈ গৈ পৰে বহল সাগৰত৷ আমিও মৰমবোৰ নকৰি ভাগ ভাগ সকলোকে ভাল পাব নোৱাৰো জানো কৰি আমাৰ হৃদয়খন সাগৰৰ সমান৷ আকাশখন চোৱা বিশাল কিমান কৰাচোন তোমাৰো হৃদয়খন বিশাল৷ পাৰিবা তেতিয়াই সকলোকে কৰিব আপোন অলপো মনলৈ নাহে পৰ নো বাৰু কোন? পৃথিৱীত বিয়পিল মহামাৰীৰ কীটানু আহিল সকলোৰে আশে পাশে তেতিয়াচোন সকল

মৰম মৰম তুমি গুচি যোৱাৰে পৰা মই হৈ পৰিলোঁ বৰ অকলশৰীয়া জীয়াই থকাৰ হেঁপাহকন নোহোৱা হ’ল, তুমি নোহোৱাৰে পৰা। জানানে মৰম এনে এটি ক্ষণ নাই য’ত মই নকৰোঁ তোমাক স্মৰণ, মোক অকলশৰীয়া কৰি তুমি কিয় গ’লাগৈ গুচি। হাতত হাত থৈ খোজ দিম একেলগে কৈ, তুমি মোক জীৱনৰ আধাবাটতে এৰি থৈ গ’লাগৈ কোনো অচিন দেশলৈ বিলিন হ’লা দূৰ দিগন্তত। জানানে মৰম, দাপোনত যেতিয়া নিজকে চাওঁ, সেন্দুৰ বিহীন উঁকা কপাঁলখনে মোক বৰকৈ কন্দুৱাই মৰম জানানে মৰম, তুমি যে আগতে কৈছিলা, ৰঙীন সাজে মোক জিলিকাই তুলে বুলি এতিয়া তুমি যোৱ